Կարդալով Դերենիկ Դեմիրճյանը Հայը՝ երևի ավելի լավ կարողացա ընկալել մեր էությունը։ Ստեղծագործությունը հետաքրքիր ու ճանաչողական էր։ Ստեղծագործությունը իր մեջ պարունակում էր մեր դրական և դառը կողմերը։ Այդքան էլ համաձայն չեմ միայն կրոնական հատվածի հետ։ ։
Խոսակցութիւնն ես լսում՝ հայհոյանքների կէսը եկեղեցի ու Աստուած է։ Լցրել է իր երկիրը եկեղեցիներով, բայց տարէնը մի անգամ չի մտնում մէջը՝ աղօթելու։Աղօթք էլ չի անում առօրեայ կեանքում. իր կրօնը երբեք չի քարոզել ուրիշներին։ Եւ հավատալի ՞ բան է, որ իր պատմութիւնը ամենամեծ կրօնական պատերազմների պատմութիւն է, և այս չաղօթող ցեղի Նարեկացու շուրթերից թռաւ աղօթքի ամենաբարձր թռիչքը առ Աստուած…
Կարծում եմ հայ ազգը իր կրոնական կողմնորոշումը լավ պահում է։ Աղոթքը, ծեսերը, սովորույթները, տոներըև այլն։ Նույնիսկ մեր առօրյա խոսակցություններում հաճախ լսվում են Աստծուն փառաբանող, Աստծուց ինչ-որ բան խնդրող արտահայտություններ (Աստված տա, Փառքդ շատ Տեր Աստված և այլն։