Միշտ մտածել եմ, որ հայ մարդու ամենակարևոր նախանդրայլերը՝ պատմությունն ու լեզուն իմանալն է: Հայոց լեզուն բավական բարդ, բայց միաժամանակ շատ գեղեցիկ լեզու է: Առօրյայում կարելի է ասել գրական հայերենով խոսում ենք միայն կարևոր միջոցառումներին կամ հեռուստատեսություններում, իսկ առօրյայում ավելի շատ խոսում ենք խոսակցական հայերենով, սակայն հաճախ տարբերվում ու ընդգծվում են այն մարդիկ, ովքեր առօրյայում էլ գեղեցիկ են խոսում:
Սակայն ըստ իս հայերենում կան նաև ծայրահեղացված բառեր, որոնք ոչ մի դեպքում հարմար չեն լինի օգտագործմանը: Նման բառերը հաճախ լինում են կոպիտ ու դժվար հիշվող: Ինչքան էլ ուսումնասիրենք հայերենի բառարանները, մեկ է միշտ էլ սովորելու ու նորը հիշելու տեղ կա:
Ամեն դեպքում ես հայոց լեզուն համարում եմ շատ գեղեցիկ ու դասական լեզու:
Մերի Խաչիկյան, Ավագ դպրոց, 12րդ դասարան 