Հայտնագործությունները փոխում են աշխարհը, ապրելաոճը, հեշտացնում կյանքը, երմբեմն էլ՝ էլ ավելի ծանրացնում: Հայտնագործությունները ոչ միշտ են լինում գիտական, երկար ուսումնասիրված ու սպասված, հայտնագործությունները շատ հաճախ լինում են շատ պատահական, նույնիսկ երբեմն էլ առանց հասկանալու, որ դա հայտնագործություն է: Երբեմն ինքներս ենք անում հայտնագործություններ, անհրաժեշտությունից ելնելով:
Այսօր Ձեզ կներկայացնեմ մի քանի հայտնագրծություններ, որոնք բացահայտվել են առանց որևէ ջանք գործադրելու, սակայն դրանցից որոշները հիմա կազմում են մեր ամենօրյա օգտագործվող իրերի մի մասը:
1945 թվականին Raytheon — կազմակերպության ինժեներ Պենսի Սփենսերը աշխատում էր հերհաճախական ալիքների արձակող ռազմական արդյունաբերության բաժնում: Մի անգամ աշխատանքի ժամանակ ինժեների գրպանում եղել է շոկոլադե սալիկ, որը ալիքի ազդեցության շնորհիվ հալվել է:և Եվ այդպես ինժեների գլխում միտք է ծագել, որ կարելի է օգտագործել միկրոալիքները՝ սնունդը տաքացնելու համար:
Երկու տարի անց Raytheon կազմակերպությունը արտադրեց աշխարհում առաջին միկռոալիքային վառարանը: Դրանք հսկայաքան պահարանների տեսք ունեին, որոնք օգտագործվում էին հոսպիտալներում՝ սնունդը հալեցնելու նպատակով:
1942 թվականին ամերիկացի քիմիկոս Հարրի Կուվեռը մշակում էր թափանցիկ մատերիալ զենքի համար: Իր փորձարկումների ընթացքում նա նկատել է նյութ, որը ամենինչին կպչում է: Այդ պահին այդ հայտնագործությանը ոչ մի նշանակություն չեն տվել, սակայն տարիներ անց Հարրին ու նրա ընկեր Ֆրեդը նորից շատ պատահական ստացան այդ նյութը — ցիանոկրիլատը: Գիտնական հասկացան, որ հայտնագործել են շատ որակյալ սոսինձ: Սուպեր Սոսինձը սկսեց վաճառվել 1958 թվականին, իր առաջին անունն էր Eastman 910, որը հետագայում վերափոխվեց Super Glue -ով:
Հարրի Կուվերը հետագայում բացահայտեց նաև, որ իր հայտնագործած սոսինձը կարողանում է կպցնել նաև ոչ միայն չոր իրերը, այլն նաև մարդու մաշկը, ինչից հետո պատերազմների ժամանակ շատ հաճախ մաշկը կարելու փոխարեն Սուպեր Սոսինձ էին օգտագործում:
- Կպչուն թղթեր նշումների համար
Կպչուն թղթերը հայտնվել են ի շնորհիվ անհաջող փորձարկումների, որով զբաղվում էր ամերիկացի գիտնական Սփենս Սլիվերի: Նա աշխատում էր կպչուն ժապավենի համար ամուր սոսինձի հայթայթելու վրա, սակայն ստացավ անսպասելի արդյունք. սոսնիձ, որը թույլ է կպնում յուրաքանչյուր մակերեսնին: Սփենս Սլիվերը հասկանում էր, որ ինչ-որ նոր ու հետաքրքիր բան է հորինել, բայց տասներկու տարի շարունակ չէր հասկանում, թե որտեղ կարելի է կիրառել այն:
Այդ հարցին լուծում տվեց մեկ ուրիշ գիտնական՝ Արտ Ֆրայը: Արտը Ֆրայը եկեղեցում երգում էր ու նրան նյարդայնացնում էին երգարանից անընդհատ ընկնող թղթիկները: Արտը առաջարկեց Սփենսին իր հայտանգործած թույլ կպչող սոսինձը բարակ շերտով քսել թղթիկների վրա, որից հետո էլ պարզեցին, որ դա հեշտ կպչում ու պոկվում է թղթերից: Այդպես 1977 թվականին հայտնագործվեցին կպչուն թղթիկները, որոնք հիմա կան գրեթե ամեն գրախանութում, աշխատանքային սենյակներում, դպրոցներում:
Պղպջակային փաթաթանը, որը հիմա օգտագործում են փաթեթավորման ու նյարդերը հանգստացնելու համար՝ հայտնագործել են Ալֆրեդ Ֆիլդինգան և Մարկ Շավանան: Դա ավտոտնակի մի հասարակ նոր նախաձեռնություն էր, երկու երիտասարդ տղաները ուզում էին ինչ-որ բան նախաձեռնել, որը իրենց եկամուտ կբերի:
Նրանց առաջին հայտնագործությունը պաստառներն էին՝ որը պատրաստված էր նախկինում հայտնաբերված սոսնձի օգնությամբ իրար միացված լոգարանի վարագույրներից: Այդ երկու վարագույների արանքում օդ էր խաղում, ինչն էլ առաջացնում էր հետաքրքիր տեսք ունեցող կլորակներ: Չնայած նրան, որ այդ պաստառները հեշտ էր լվանալը և ունեին ժամանակակից տեսք, այդ նորարաությունը այդքան էլ չհետաքրքրեց մարդանց: Ֆիլդինգը ու Շավանան չհանձնվեցին ու սկսեցին իրենց ապրանքը առաջարկել որպես ջերմոցներին ՝ որպես տաքացուցիչներ:
Հայտնագործները շշարունակում էին մտածել ու հայտնագործել և մի օր իրենց տուփի մեջ հատնեցին հեշտ ջարդվող ապրանքներ՝ իսկ օդի պղպջակները լավ էին պաշտպանում հարվածներից: Իրական հաջողությունն ու հարստությունը եկավ այն ժամանակ, երբ իրենց ապրանքը ցուցադրեցին ու ներկայացրեցին IBM կազմակերպությանը: Այդ ժամանակ նաև նոր էին դուրս եկել համակարգիչները ու դրանց փոխադրման համար օգտագործվում էին հենց պղպջակային փաթաթանները:
Նյութի աղբյուր՝ Թարգամնված է ռուսերենից